Column: Code Oranje Datum January 12, 2017
Al je dit leest hoef je niet eens te wachten op 16 januari. We kunnen elkaar zo de put in praten. Dus vandaar even deze waarschuwing. Maar evengoed hebben we er mee te maken. Dus, gewoon van je af laten glijden. Dat lijkt me persoonlijke wel een goede instelling. Want zeg nou zelf wij, de consument, laten ons regelmatig in een hoek plaatsen die door slimme marketeers is bedacht. Daar zijn het slimme marketeers voor. En soms sta je in die hoek waar je achteraf van zegt: ”Daar had ik niet willen staan.” Toch weer teveel uitgegeven met de kerstdagen? Hoeveel eten is er in de groene container terecht gekomen? En zijn echt álle mooie bestemmingen voor de zomer al weg? Laat je niet gek maken. Trek je eigen plan en volg je hart dat is meestal het beste.
Of de weersomstandigheden dwingen het KNMI om code oranje af te geven. Dat kun je dan maar beter wel volgen. Laatst werd er ook zo’n waarschuwing afgegeven, code oranje door ijzel. Tevens luidde het advies om niet de weg op te gaan. Ik moest uit Limburg komen en richting Deventer. Ik nam de gok en was niet de enige.
Op de radio hoorde ik dat er al 250 ongelukken waren gebeurd door de gladheid. In de buurt van Venlo stonden in tegengestelde richting auto’s tegen vangrail. Ik dacht nog :”Dit is serieuze shit.” Verderop zwaailichten. Stapvoets over de vluchtstrook zag ik links van mij een vrachtwagen geschaard en daarvoor drie auto’s total loss.
De schrik zat er wel in. En ik moest nog een heel stuk. Had ik maar moeten luisteren en gewoon afwachten op het einde van code Oranje. De matrixborden gaven 50km aan. En nu komt hetgeen waar ik me over heb verbaasd, geërgerd en mijn hoofd heb geschud. Niet één, niet twee maar tientallen auto’s raceten de rechterbaan voorbij en gaven vol gas. De matrixborden bleven de hele weg 50 km aangeven. De meesten hielden zich er gelukkig aan. Maar heel veel ook niet. Ik snap dat niet. En ik zal dat ook wel nooit begrijpen waarom dit soort chauffeurs zoveel risico nemen en daarmee een ander in gevaar brengen. Een vrachtwagen die ook voorbij kwam met een behoorlijke vaart kwam ik 5 minuten later weer tegen. Nu kon ík er voorbij. Hij stond geparkeerd in de vangrail, geschaard. “Eigen schuld, dikke bult LMN”, dacht ik en had daarmee een stuk genoegdoening te pakken. Want deze zelfde vrachtwagen zag ik in mijn achteruitkijkspiegel drukken, bumper kleven en met zijn lichten seinen. Het ging hem kennelijk niet snel genoeg.
Deze mannen, en een enkele vrouw, zouden eigenlijk eens een dagje moeten ontstressen. Een dag meelopen in een revalidatiecentrum of een ziekenhuis. Of bij de ‘Klaarovers’ van Veilig Verkeer Nederland. Of met de strooiploegen van Rijkswaterstaat. Een dag lang als vrijwilliger meedraaien. Ik denk dat Blue Monday daar een prima dag voor zou kunnen zijn. Een televisieploeg registreert alles en ’s avonds kunnen we uit onze ‘winterdepressie’ worden getrokken als we kijken naar al die ‘hardrijders tijdens ijzel en sneeuw’ die tot inkeer zijn gekomen en hun leven zullen beteren na al die confronterende ervaringen. Het zou de samenleving veel geld schelen. En zeg nou zelf, best een leuk format toch? Misschien iets voor een slimme marketeer?
Rob de Jong
Directeur Vrijwilligers Centrale Deventer.
http://www.vrijwilligersstad.nl
RECENTE ARTIKELEN
Uit mijn comfortzone tijdens de
Ik ben net terug van een wintersportvakantie en voor mij is wintersport nu niet iets waar ik naar uit kijk. Ik ben namelijk geen held op de …
Column Esther Evers: Je lichaam heeft
Eén van de meest wonderlijke dingen, welke ik op mijn ontwikkelingspad leerde, was dat mijn lichaam mij inzichten kon geven. Daar was ik me …
Column Esther Evers: Op zoek naar mijn
Na mijn studietijd ging ik aan het werk en kwam ik terecht in verschillende marketingfuncties. Als ik heel eerlijk was naar mezelf voelde mijn werk …