Al vroeg in de ochtend werd ik gebeld door Esther, de dochter van Sjoerd. Zij vertelde mij dat haar vader, Sjoerd, was overleden. Totaal onverwacht. In haar stem klonk een lichte paniek. Het was haar en haar zus zo overvallen dat zij niet wisten wat te doen. Ik gaf aan dat ik eraan kwam.

 

Toen ik aanbelde deed Esther open. Zij nam mij mee naar de slaapkamer waar haar vader lag. Zelf durfde zij niet meer naar binnen te gaan. Ik trof Sjoerd aan in zijn bed alsof hij rustig sliep. Esther gaf aan dat mijn hulp als eerste nodig was voor de verzorging van haar vader. Ook wilde zij dat hij werd opgebaard in ons uitvaartcentrum. Samen met mijn collega’s heb ik Sjoerd verzorgden en hebben mijn collega’s hem overgebracht naar het uitvaartcentrum. De beide dochters maar ook de buren stonden buiten om hem uitgeleide te doen. 

 

Eenmaal weer binnen hebben wij samen eerst een kaars aangestoken voor Sjoerd en zijn wij gaan zitten aan de grote ronde keukentafel. Er ontstond al snel een mooi gesprek. In al hun verdriet spraken zij vol liefde over Sjoerd. Hij was er altijd voor hen. Hoe druk hij het ook had, alles moest wijken voor zijn dochters. Zij gingen altijd voor.

 

Over zijn afscheid hebben zij nooit met hem gesproken. Dat was niet aan de orde. En nu stonden zij er plotseling voor. Wat vrij snel duidelijk werd is dat het een crematieplechtigheid moest worden. Dit paste bij hem. Een graf en zeker het onderhoud achteraf zou hij niet gewild hebben. Samen met de dochters heb ik muziek geluisterd en zij hebben daar een keus in gemaakt. Deze muziekstukken zijn ook afgespeeld bij de plechtigheid.

 

De beide dochters wilden nog heel graag dat er gesproken werd bij de plechtigheid. Zij wilden zo graag dat er verteld werd over hun vader. Wie hij was, wat hij voor hen heeft betekend. Tegelijkertijd gaven zij ook aan zelf niet te willen spreken. Ik gaf aan dat ik dit graag voor hen wilde doen. Uiteraard had ik hun input nodig. Ik adviseerde hen om nog een keer een brief te schrijven aan hun vader. Deze brief zou ik dan kunnen voorlezen.

 

De dochters eindigde de brief met het volgende gedicht van Marinus van den Berg:

 

Soms doen de herinneringen pijn, omdat je hem mist.

 

 

Je leven is voor altijd anders geworden

 

De brief heb ik, na het voorlezen, aan Esther gegeven. Samen met haar zus heeft zij de brief vervolgens op de kist van Sjoerd gelegd. Met een kushandje namen beide dochters afscheid van hun vader.