Als stadionspeaker ben ik al een tijdje betrokken bij het wel en wee van Go Ahead Eagles. De afgelopen jaren hebben zich gekenmerkt door promotie na 17 jaar op het tweede plan te hebben gevoetbald, degradatie, promotie en weer degradatie om aansluitend ergens onderaan de ranglijst te eindigen. Een rampseizoen die we heel snel moeten vergeten tenzij we er van kunnen leren. In de jaren dat het goed of juist slecht gaat met de club kan ik dat meteen merken. Gaat het goed dan wordt regelmatig de vraag gesteld :” Wâh dach ie, gêt zie winn’n?” En als het eens wat minder met de club gaat dan lopen ze allemaal wat an te klooi’n. Ik vind dat prachtig. Het kenmerkt de club ook wel voor een groot deel. Altijd mopperen maar ook altijd achter je cluppie staan. Kowet wordt door de supporters gemaakt. Dat zijn de mensen die er soms al meer dan 50 jaar komen.  Maar op de Leo Halle tribune zie ik ook gezinnen met kinderen uitgedost in een rood geel shirtje waarvan je zeker weet dat door de aderen het rood gele bloed stroomt. Een gevleugelde uitspraak uit Kowet kring wil ik hierbij graag aanhalen ‘Go Ahead Eagles supporter ben je niet voor even. Dat blijf je je hele leven’.  

Sinds de radiokamer ‘verhuisd’ is naar de nok van het stadion zitten wij,  ik zit daar samen met Albert die het scorebord en het screen doet en Jan, de telefonist,   wat minder ‘op ‘ het voetbal. Ver weg van het kloppend hart, de dug-outs en de spelerstunnel. Daarentegen hebben wij een mooi uitzicht over de nieuwe tribune en zien hoe op de wedstrijddag de tribunes volstromen. Blije gezichten, een flesje fris en een zakje chips. Fantastisch om te zien hoe iedereen in blijde afwachting is van wat er komen gaat, liedjes worden meegezongen en dan worden de reclames, een kwartier voor aanvang van de wedstrijd, ingestart. Tijd voor de opstellingen, te beginnen met de tegenstander. En met een beetje meer enthousiasme de elf van Kowet. Om de Engelse sfeer van de club te benadrukken zit in de line-up steevast het nummer van Tartan Army, we’ll be coming inclusief de begeleidende tekst van een dame met een onvervalst Engels accent: “…soon the match will begin. Please stand up for our boys, we love you Eagles…” En als dat dan ook gebeurt dan bezorgt mij dat altijd een kippenvelmoment! 
Dat kreeg ik naast deze momenten slechts 1 keer in de Adelaarshorst dit seizoen. Dat was tijdens de halve finale KNVB beker JO-13 tussen Go Ahead Eagles en AZ, dinsdag  8 mei jl. De onbevangenheid, het spelinzicht, de combinaties, de spelvreugde, de strijdvaardigheid….hier zag ik KOWET voetballen. Zo hoort voetbal te zijn inclusief te tranen na afloop omdat de finale nét niet was bereikt. Deze jongens lieten zien dat er nog heel veel hoop is voor de toekomst van het Nederlandse voetbal. Ik heb er intens van genoten. Eindelijk zag ik weer waar het in de voetballerij om gaat, inzet, trots op het dragen van het rood gele shirt, passie!!

En aan het einde van de wedstrijd de sportieve handdruk en een flesje cola. Onder de douche en terugkijken op een fantastisch seizoen als de teleurstellingen van de gemiste finale niet blijft overheersen.  De bijna 600 toeschouwers moeten het met me eens zijn geweest. We hebben genoten van het spel én van de passie voor voetbal. Goh wat is dat veel waard. En wat werd ik daar blij van. Ineens kreeg ik spontaan zin in het nieuwe seizoen met de’ grote jongens’. Als zij slechts de helft zouden brengen van wat ik heb gezien bij die knapen onder 13 nou, dan wordt het nu al een heel mooi seizoen.

Rob de Jong
Deventer