Koos was een man die erg op zichzelf was. Niemand wist eigenlijk precies wat er in zijn hoofd omging. Hij werd wel omringd door familie en vrienden. Naar hen was Koos nooit erg uitgesproken. Hij leefde zijn eigen leven. Dat beviel hem ook, gaf zijn broer aan toen ik met de familie van Koos kennismaakte. 

 

Ik was gevraagd door de familie om de uitvaart van Koos te begeleiden. Hij was al een geruime tijd ziek geweest. Na een lange tijd van niet lekker voelen, pijn in zijn gewrichten en snel verliezen van gewicht was er uitgezaaide botkanker geconstateerd. Volgens de familie moet Koos veel pijn hebben gehad, maar ook dat deelde hij niet met hen. Ik zag aan een paar familieleden dat dit hen zo raakte. Alsof zij zich schuldig voelde dat zij hier niet van op de hoogte waren. Tegelijkertijd ook wetende dat dit bij Koos paste om er geen uitlatingen over te doen. Hij hield zijn zorgen bij zich.  

 

Wat er na zijn overlijden moest gebeuren en hoe zijn afscheid eruit moest zien daar was niets over bekend, ook daarover heeft Koos weinig losgelaten. 

 

In het gesprek wat ik had met de familie hebben wij teruggekeken naar het leven van Koos. Voor mij als uitvaartverzorger is dit de gelegenheid om te kijken waar er aanknopingspunten zijn of waar ik de familie mee kan inspireren. Vele verhalen passeerden de revue. In de familie werd van oudsher altijd begraven. De ouders van Koos, maar ook zijn opa en oma kozen voor een begrafenis. Daarom werd de keus gemaakt door de familie om ook Koos te begraven. 

 

Motoren hebben altijd een grote rol gespeeld in het leven van Koos. Met name de klassieke motoren als de Harley Davidson waren zijn favoriet. Voor mij was het duidelijk dat motoren een rol moest spelen in zijn afscheid.

 

Nadat wij een heel mooi afscheid hebben gehad met muziek, gesproken woorden en beelden in het uitvaartcentrum werd de kist door de familie op een Harley Davidson gezet met zijspan. Onderwijl luisterden wij naar muziek van de Rolling Stones:  “ Route 66 “

 

 

Al pruttelend vertrok de Harley met Koos richting de begraafplaats. Onderweg nog eenmaal flink het gas erop. Hoe mooi was dit afscheid.         

Mocht u na het lezen van deze column ook de behoefte hebben om met mij in gesprek te gaan, maak gerust een afspraak. Mocht u het liever niet bij u thuis willen dan bent u altijd welkom in ons uitvaartcentrum. Ik leid u daar graag rond.