“Ik kan je wel vertellen welke vogels ik allemaal heb, maar het zegt je waarschijnlijk niks. Ik kan het je beter laten zien.” Wim neemt me mee naar de volière in de tuin, die mooi begroeid is met klimop en zo te zien netjes bijgehouden wordt. Terwijl de vogeltjes ons om de oren fladderen, vertelt hij me alle details over zijn vogels. Ik kijk mijn ogen uit, want heb nog nooit eerder in een volière gestaan. Aan de zijkant hangen allemaal vogelhuisjes tegen de muur.


“Wat mooi gemaakt”, zeg ik tegen Wim. “Ja, dat zijn broedkastjes. De verschillende soorten vogels hebben verschillende plekken om te broeden.” Wim steekt zijn hand uit. Dan pas zie ik dat er tussen het klimop ook een nestje verscholen zit. Voor ik het weet heeft Wim een ieniemienie kuikentje in zijn hand. Hij geeft hem aan mij en ik mag hem vasthouden. Wat bijzonder! 
 

Wim Westerbeek heeft zijn hele leven al iets met vogels gehad, blijkt uit zijn verhalen. Toen hij opgroeide in Oude Molen hadden zijn ouders al parkieten en toen hij wat ouder was, bouwde hij zelf een volière achter hun huis. Sindsdien heeft hij op elke plek waar hij heeft gewoond een volière gehad.  
 

“De mooiste vogel heb je nog niet eens gezien”, vertelt hij. We lopen naar de zijkant van de volière en dan zie ik pas de mooie, grote, felgele vogel. Een goudfazant, leert Wim me. En hij heeft nog veel meer om te laten zien. In het tuinhuisje achterin de tuin heeft hij nog een heleboel kooitjes met verschillende soorten vogels – “hoeveel moet je me niet vragen” – met voor sommige nog een aangrenzend buitenverblijf. De vogeltjes van Wim hebben het goed voor elkaar. “Ik vind, als je vogels hebt, moet je dat niet alleen doen voor verdiensten, wedstrijden of prijzen, je moet ze ook echt goed verzorgen”, zegt Wim. Deze zorgzaamheid en verantwoordelijkheid laat Wim niet alleen thuis zien in het uitoefenen van zijn passie voor vogels, maar heeft hij ook zeventien jaar lang ingezet als vrijwilliger voor de vogelvereniging waar hij lid is. 
 

Toen hij op zijn 57e met de VUT ging en stopte met zijn werk als kaasmaker, wilde Wim graag actief blijven en invulling geven aan zijn vrije tijd. Daarom ging hij actiever bezig met zijn vogelhobby en zocht hij daarnaast vrijwilligerswerk. Hij heeft onder andere voor het Beatrixfonds gecollecteerd en meegedaan aan NL Doet. Maar dat hij daarnaast ook nog zeventien jaar lang, elke dag, meestal meerdere keren per dag, de Dierenweide heeft verzorgd vind ik wel heel bijzonder. 
 

De Dierenweide is een mooi plekje naast de kerk in Lettele, waar vogelvereniging Ons Genoegen een aantal volières met vogels en een verblijf voor kippen en geiten heeft gemaakt. Het is geliefd onder bijvoorbeeld opa’s en oma’s met kleinkinderen die de dieren brood komen voeren en onder wandelaars of fietsers die er stoppen voor een picknickpauze. Toen Wim zag dat er wel wat extra handen gebruikt konden worden bij het dagelijks voeren van de dieren en het onderhouden van de weide – “de begroeiing groeit snel en het is natuurlijk wel belangrijk dat je goed in de volière kan kijken” – begon hij hierbij te helpen. “Het is automatisch zo gegroeid”. 

Dit jaar is Wim, die inmiddels de tachtig gepasseerd is, gestopt met zijn werk bij de Dierenweide. Nu hij ouder wordt, vindt hij het verzorgen van zijn vogels thuis iedere dag genoeg en heeft hij het stokje overgedragen aan de jongere leden van de vereniging. Naast dat Wim zijn werk bij de Dierenweide een mooie manier vond om na zijn VUT bezig te blijven, haalde hij er ook voldoening uit. “Het is mooi om te doen, ik deed het nooit met tegenzin. Het wordt gewaardeerd. En het is ook gewoon nodig. Je ziet wat er moet gebeuren. En zo blijf je actief!”. 
 

Wil jij je inzetten als vrijwilliger of vrijblijvend verkennen wat vrijwilligerswerk voor jou kan betekenen? Kijk op http://www.vrijwilligersstad.nl

Dit interview is geshreven door Tessa Bregman