De afgelopen zomer was het sportaanbod op televisie groot. Vooraf werd het al aangekondigd als de Sportzomer.

Het begon allemaal met het EK waar Oranje in de 1/8 ste finales werd uitgeschakeld door Tsjechië. Kansloos. De dag er op vertrok trainer de Boer. Natuurlijk de geweldige Tour de France met een hoofdrol voor Mathieu van der Poel in de eerste week. Dan nog Roland Garos en Wimbledon, nog heel veel andere sport en natuurlijk de Olympische Spelen. De Spelen zonder publiek, de Coronagevallen, de vele medailles én ik betrapte me er zelf op dat ik meer en meer ging afstemmen op het Belgische Sporza. Dat begon eigenlijk al bij het EK.

De Olympische Spelen (OS) waren nog niet begonnen of het ging al over het aantal medailles. Ingecalculeerd goud zoals ik las in een ochtendkrant. En de presentatoren betrapte ik er ook op. De wedstrijd was nog niet begonnen of we hadden al gewonnen of minimaal goud gehaald. De gedachte van de grondlegger van de moderne OS, Pierre de Coubertin; meedoen is belangrijker dan winnen, was ver te zoeken. De nadruk lag vaak op goud verloren en zilver gekregen. De sporters corrigeerde dat vaak door te zeggen dat dit voor hen een topprestatie was. Meer zat er niet in. Alles gegeven. Ik werd een beetje gaar van de opmerkingen nog voor de wedstrijd was begonnen; ‘volop medaillekansen’ en ‘dit moét goud worden’. Op een gegeven moment ga je dan switchen. Op het Belgische Sporza viel mij de objectiviteit op. Veel kennis over de Nederlandse wielrenners, over de Nederlandse sporters in zijn algemeenheid. Geen zelfingenomenheid of vooringenomenheid. Ook bespeurde ik geen arrogantie van ‘dit varkentje gaan wij wel even wassen’.

Een van de mooiste momenten, geheel in de lijn van de Olympische gedachte was het optreden van marathonloper Abdi Nageeye uit Nederland. Met nog 400 meter te gaan maande hij met een armgebaar ‘kom maar’ zijn trainingsmaatje om te verstellen en te gaan voor brons. Op de Nederlandse televisie riep de commentator van dienst: “…….wat doe je nu? Je moet voor je zelf gaan…ga voor dat zilver”
De Belgische commentator ging uit zijn dak en roemde de actie van Abdi. “Een toonbeeld van sportiviteit en vriendschap. Nederland en België in de medailles. Kippenvel”. Iets in die strekking. Op de NOS werd later een kort interview getoond die werd gemaakt door Sporza. Op het Belgische Sporza een veel uitgebreider interview met beide marathonloper Abdi Nageeye en Abdi Bashir. De onvergetelijke momenten werden nog eens getoond. Niet alleen de prestatie maar de weg er naar toe en de onderlinge vriendschap kende geen grenzen. 

Hulde aan al die sporters die met een medaille terugkwamen. Hulde aan alle sporters die zich niet voor een finale wisten te kwalificeren of kwamen te vallen, zoals Mathieu van der Poel en Laurine van Riessen. 
En van mij mogen de atletiekverenigingen niet alleen hopen op een Femke Bol effect ( brons op de 400 meter horden) maar ook  bijvoorbeeld op een Liemarvin Bonevacia, Terrence Agard, Tony van Diepen en Ramsey Angela effect (zilver op de 4 x 400 meter estafette).

Rob de Jong