Esther kreeg 8 jaar geleden borstkanker, er volgde een lange tijd van chemo’s en bestralingen. Door deze behandelingen had Esther er nog gelukkig een aantal jaren bij gekregen. 

Vorige week belde zij mij. Zij heeft te horen gekregen van haar artsen dat haar kanker in volle hevigheid is teruggekomen en dat er niets meer aan te doen is. Esther wilde met mij in gesprek over haar afscheid, wetende dat zij niet meer beter zou worden. Dit is ook hoe ik Esther later heb leren kennen, de regie in eigen handen willen houden. Het zou haar rust geven wetende dat dit geregeld en besproken is.  

Ik sprak met Esther af bij haar thuis. Het ontvangst was hartelijk en warm. Wij gingen zitten aan de grote eettafel in de keuken. Ook haar echtgenoot Arnold was erbij. Hun twee kinderen Nils en Nik waren op school. 

Nadat Esther verteld had over haar ziekteproces eindigde haar verhaal met : “ En nu zit jij hier Wilco en wil ik met jou en met Arnold het hebben over mijn uitvaart ”. 

Ik vroeg aan haar of zij zelf al een beeld had bij hoe het eruit moest gaan zien. Het was bijzonder om te horen dat Esther al een heel duidelijk beeld had. Er waren een paar open vragen waarmee zij met mij van gedachten wilde wisselen. 

Esther wilde gecremeerd worden. Zij wilde een plechtigheid in de aula van het crematorium en iedereen is daar welkom. Zij wilde kaarten versturen en er mocht ook een advertentie geplaatst worden in de regionale krant. Er hoefde geen uitvaartkist te komen maar een opbaarplank met een wade. En alleen haar direct naasten mochten haar nog zien. Anderen hadden dit in leven kunnen doen, hier was zij heel duidelijk in. Wanneer men bloemen wilde geven bij haar uitvaart was dit goed. Esther houdt van bloemen.  

Ook mocht er muziek gedraaid worden en als men wat wilde zeggen was dat ook goed.

De open vragen die er lagen hadden met name betrekking op haar twee kinderen Nils en Nik. Twee jongens van 16 en 18 jaar. Esther begon te huilen en gaf aan het zo moeilijk te vinden hen los te laten. Het waren twee jongens die het lastig vonden om het hier over te hebben. Het waren doeners en geen praters. Zij schoven het voor zich uit. En toch zag Esther in hun ogen de onmacht en het verdriet.

Ik probeerde mij te verplaatsen in haar verhaal en ik probeerde te achterhalen waar de jongens wel mee bezig waren. Esther gaf aan dat hun passie lag bij muziek en gamen. De digitale wereld was hun wereld. Dit bracht mij op het idee om Nils en Nik te vragen of zij misschien een rol konden spelen in de muziek die gespeeld moest worden bij het afscheid van Esther. Vraag aan hun welk muziekstuk hen doet herinneren aan hun moeder. Esther pakte dit idee direct met beide handen aan.

Esther overleed vorige week. Het was een mooi afscheid. Precies zoals Esther het wilde. En de muziek die afgespeeld werd was onder andere van Rapper Yes-r, uitgezocht door Nils en Nik:   
 
“ Dus hoe groot ik ook mag worden
Wat voor ster ik ook mag zijn
Voor jou blijf ik hetzelfde, ik ben nog steeds zo klein
En wat gaat de tijd toch snel
Ik heb het jou nooit echt verteld
Maar voor jou blijf ik hetzelfde, ik ben nog steeds zo klein

Ik zal er altijd voor je zijn, dus voel je vrij mama !
Dit is voor jou mama, dit is voor jou mama ...  “

Mocht u ook eens een gesprek willen over uw afscheid, neem gerust contact met mij op

Wilco Leukenhaus
Monuta Wilco Leukenhaus
Mr. H.F. de Boerlaan 63A
7417 DD  Deventer
0570-620490
http://www.monuta.nl/vestiging/deventer/
wleukenhaus@monuta.nl