Wat een vreemde week was het voor mij als vers geslagen ridder. Vanaf het opspelden van de versierselen die er bij horen tot aan het moment van schrijven leef je eigenlijk in een soort roes. Ineens sta je in het middelpunt van de belangstelling en wordt je op straat gefeliciteerd terwijl je een rondje stad doet. In de radiokamer kwamen supporters om mij de hand te schudden en een enkeling knielde zelfs,  met de woorden: ”ridder Rob ik buig nederig mijn hoofd” om vervolgens met een klap op de schouder en een brede glimlach te vervolgen,  ‘gefeliciteerd man, wat leuk!”.



Wat een week en wat een verschrikkelijk mooie avond in de schouwburg. Het begon allemaal zoals gewoonlijk. Een portie gezonde spanning en het draaiboek doornemen met wethouder Rob de Geest de co-presentator die avond. De zaal begon langzaam vol te lopen. Het geroezemoes werd steeds luider achter de coulissen. Mijn collega’s namen de rolverdeling nog eens door of waren al bezig mensen te ontvangen en hun plek te wijzen in de zaal. Nog even een blik vanachter de gordijnen. “Het is drukker dan vorig jaar”, hoor ik Kariene zeggen. Zij is vanavond gebombardeerd als chef-podium en ze heeft gelijk. “Alle 500 enveloppen zijn nu al op”, zegt ze. “En het is nog maar 19.50 uur”. Ze besluit vervolgens kordaat dat de mensen die nu nog komen in ieder geval de consumptie munten krijgen. Het is bijna 20.00 uur. De spanning neemt toe. De opening van de avond wordt verzorgd door vocalgroup Notes met het nummer Celebration van Kool and the Gang. De stemming zit er meteen in. De kop is er af. Het duo Rob en Rob betreedt het podium en opent de avond. Een vuurdoop voor Rob de Geest die hij met verve doorstaat gezien de vele positieve reacties na afloop. De avond verloopt vlekkeloos.

Mooie optredens waarbij staddichter Robin Bleeker de show steelt door een lied te brengen waarin verschillende genomineerden waren verwerkt. Hij krijgt de hele zaal mee. “We lopen mooi op schema” zegt Monique die voor het derde jaar op rij de regie voor haar rekening heeft genomen. Alles verloopt soepel tot het moment waarop ik aankondig dat dit de laatste avond was dat de Vrijwilligerscentrale Deventer deze avond zal organiseren. Volgend jaar is er een nieuwe naam en een nieuwe beweging. Deventer Doet. Ik besluit , zoals het precies in het draaiboek staat; “ik doe, wij doen….Deventer Doet”.

Het zit er op. In een flits denk ik nog: “Adieu VCD, 35 mooie jaren.” En wat er toen gebeurde is het begin van de roes. Een zogenaamde technische storing, de microfoon die uit mijn hand wordt gegrist, wethouder Rob die een ketting omdoet en mij toespreekt als locoburgemeester. Vanuit mijn ooghoeken zie ik familie en vrienden de zaal binnenkomen en precies op dat moment begin ik ‘m te knijpen. En als ik dan ook nog Kirsten van de gemeente zie verschijnen in de coulissen dacht ik bij mezelf: “Waar gaat dit naar toe?” 

Mijn bloeddruk stijgt en sta daar met een brok in mijn keel als Rob begint te vertellen. Ik ben het even helemaal kwijt. Daar sta ik dan.
En de rest heeft u kunnen lezen in de krant, op facebook of andere social media. Zondagmorgen werd ik wakker, liep naar beneden om koffie te zetten en daar stond de blauwe cassette met een gekruld geschreven goudkleurige ‘W’. Ik keek er naar en voelde voor het eerst iets van besef. Het besef van een ongelofelijke erkenning, blijdschap en trots.
In de week die er op volgde heb ik diverse mensen gesproken. Maar het briefje van een vrijwilliger dat ik in de brievenbus vond is me vooral bijgebleven.  “Gefeliciteerd. Door jouw onderscheiding voel ik ook erkenning voor mijn eigen vrijwilligerswerk. Ga vooral zo door!” 
In gedachten zeg ik: “Natuurlijk dat ga ik zeker doen”.

Rob de Jong