Een paar jaar geleden hadden we op een zondag afgesproken met de hele sjamanistische groep. Zoals altijd zaten we in een cirkel op de grond en onze leraar gaf aan dat we de dag gingen starten met de talking stick. Hij legde de principes uit: degene die de stok vasthoudt deelt wat hij/zij op zijn hart heeft en de rest luistert aandacht, vervolgens gaat de stok naar de volgende persoon en zo gaat de stok de cirkel door. 

Wat hij eigenlijk aan ons vroeg was: wat deel je normaal gesproken niet met anderen, waar zit je mee en spreek dát nu uit in deze groep. Ik weet nog dat ik daar wat van schrok, want moet ik nu in deze groep delen wat ik eigenlijk niet wil zeggen, wat zullen ze daar wel niet van vinden? Maar we gingen van start, iedereen stelde zijn hart open en sprak uit wat er in zijn/haar hart leefde en ik dus ook: ik sprak uit dat ik nog niet met volledige overgave de weg van het sjamanisme aan het volgen was en dat ik soms echt twijfelde wat ik in deze groep aan het doen was. 

Het was doodeng, maar tegelijkertijd lucht het ook zo op om te vertellen wat er echt in je hart leeft en dat daar naar geluisterd wordt zonder oordeel. Ik ben nooit echt een groepspersoon geweest, maar nu merkte ik eigenlijk voor het eerst hoe waardevol een groep kan zijn, dat het niet altijd afkeurend, maar ook ondersteunend kan zijn. Ook ben ik er van overtuigd dat die openheid en het begrip ervoor me juist het zetje heeft gegeven om wel de sjamanistische weg verder te volgen. Natuurlijk heeft niet iedereen een sjamanistische groep, maar begin maar eens om te delen hoe je je echt voelt, in plaats van automatisch maar ‘goed’ te antwoorden als iemand vraagt hoe het met je gaat. Of heb eens echt een gesprek met je vrienden over wat je bezig houdt in plaats van oppervlakkige gesprekken. 

Esther Evers