Vorig jaar was voor mij op meerdere vlakken een pittig jaar. Bij mijn vaste baan was het druk, ik was mijn praktijk aan het opbouwen en daarnaast was ik nog bezig met mijn opleiding sjamanisme. En na de zomer was ik zwanger, na lang proberen, was het toch gelukt en wat waren we gelukkig. Helaas voor ons mocht het op dat moment niet zo zijn en ik kreeg een miskraam. Het was de meest ongelukkige periode van mijn leven, de pijn, het verdriet, de bloedingen, het was overweldigend en pijnlijk. 

Toen het beter met me ging, voelde het alsof het een belangrijk moment was waar ik ook echt van moest leren. Alsof het een wake-up call was die zei: “Evers, waar ben je toch mee bezig? Waarom durf je na al die jaren niet op jezelf te vertrouwen en voor jezelf te kiezen?”. Naar dat gevoel heb ik geluisterd: ik ben gestopt met mijn sjamanistische opleiding die al langer te bepalend en te verstikkend voelde en ik heb op mijn werk aangegeven dat ik me volledig op mijn praktijk wilde gaan richten. Het was namelijk tijd, mijn tijd om in mijn kracht te gaan staan. Ik moest leren om op mijzelf te gaan vertrouwen en te transformeren van een rups in een vlinder. 

En nu.. nu is het zo ver. Ik heb eind juni mijn laatste werkdag gehad en ik kan me nu volledig focussen op mijn praktijk. Daarnaast ben ik dit jaar ook andere opleidingen gaan volgen: mediumschap,  jongerencoach en in september komt daar nog HSP deskundige en psychosociale basiskennis bij.  Als kers op de taart gaan ook nog eens in september verhuizen naar Harfsen. Ik voel me bruisend en levendig aan alle kanten en heb er ongelofelijk veel zin in mijn pad te volgen en te kijken waar het mij brengt.  

Esther Evers