Column: First Dates Datum March 12, 2020

De telefoon gaat. Mijn collega pakt met enige routine de telefoon op. “Goedemorgen kan ik u misschien helpen”.  Ik kan niet horen wat er aan de andere kant van de lijn wordt gezegd maar ik zie het voorhoofd  van mijn collega in een frons veranderen. “…..ja natuurlijk…..naar Utrecht?......ja…… Maar u rijdt wel zelf?....wat zegt u ? ..ja…een poliklinische behandeling….alleen dus? En de buren of familie? ……..u heeft alles al geprobeerd zegt u? Wat zegt u?.....Ja hoor dat is prima dat ze hebben doorverwezen…….een vrijwilliger…….ja dat klopt……’s morgens? Hoe laat?.......en laat in de middag weer terug…ja dat heb ik……Om welke dag gaat het?..... Overmorgen al?.....o ja, dat is wel fijn voor u dat u zo tussendoor kan….” Dan is het een tijdje stil en zie ik mijn collega kennelijk in het ritme van het gesprek met haar hoofd knikken…..de frons is verdwenen. “ Ik begrijp het volkomen mevrouw……nee dat is niet erg……..voelt u zich niet bezwaard……ja….ja…….dat is het zeker snel…….goed mevrouw….ik beloof u dat in u vanmiddag even terugbel………Ja dat is zo….mag ik uw nummer noteren? Nul zes-----twee….ja  heb ik. Goed dat u heeft gebeld…..snap ik…maar maakt u zich niet teveel zorgen. Ja…vanmiddag…ik denk zo rond vier uur…..fijn……dag mevrouw.

“Zo dat was een lang gesprek, waar ging het over”, vroeg ik enigszins nieuwgierig geworden. Mijn collega vertelt dat het gaat om een alleenwonende mevrouw die door het uitvallen van een afspraak werd gebeld met de mededeling dat er overmorgen plaats is in het UMC. Ze wil er niet alleen heen. Ze zoekt een vrijwilliger die met haar mee wil. Ze wil eventueel wel zelf rijden maar terug zal in verband met eventuele verdovingen niet gaan. Mevrouw was tijdens het gesprek regelmatig aan het snikken. Ze wil zo graag geholpen worden. Zelf had ze er al enkele telefoontjes aan gewijd maar werd uiteindelijk doorverwezen naar de Vrijwilligerscentrale.
“Hoe ga je dat aanpakken? Het is kort dag.” “Ik ga een oproep plaatsen op Betermetjeburen.nl en ik ga iets op Facebook zetten. Ik vind het ook krap aan maar desnoods ga ik zelf”. Over betrokkenheid gesproken. 

De dag vordert. Dan hoor ik een juichkreetje. Binnen de organisatiecultuur van de VCD betekent zo’n kreet dat de aanwezige collega’s ‘iets’ zeker niet willen missen. We drommen samen rond de computer van Kariene. Ze heeft in Canva een mooi ontwerp gemaakt waar vrijwilligers met een ‘groot hart’ worden aangesproken. De tekst is uitdagend. “Ik heb het op facebook gezet en op Betermetjeburen.nl. Het staat er net een paar uur op en moet je zien wat een reacties.” We kijken en zien dat op Facebook het bericht al tientallen keren is gedeeld en dat de teller op ruim 4800 views staat. “Ik denk dat ik iemand straks heel blij kan gaan maken.”

Er hadden zich meerdere vrijwilligers aangemeld. Uiteindelijk zijn 2 vriendinnen met mevrouw meegegaan naar Utrecht. Het werd een hele leuke dag met veel mooie verhalen. De poliklinische ingreep ging naar wens. Één van de vriendinnen reed terug en samen dronken ze nog een kop koffie met appelgebak en slagroom bij mevrouw thuis. Voor de gelegenheid had ze dat alvast in huis gehaald.  Het klikte tussen het drietal. Deed me een beetje denken aan First Dates waar de matches meestal mislukken maar hier was de juichkreet zeker op zijn plaats. Hoe 1 telefoontje iemand een ander perspectief kan geven. Dat iemand blij is gemaakt en meer krijgt dan dat ene ritje naar Utrecht. Mooi he?

Rob de Jong