We leven in een tijdperk van de records, zo lijkt het. De opwarming van de aarde, wie twijfelt daar nog aan? Ja de kuif uit Amerika gelooft er niet in en met hem misschien een handjevol geloofsgenoten. Deze zomer werd de 40 graden aangetikt. Da’s best warm. Niet teveel doen, iets eerder beginnen als je nog iets moet doen, veel drinken, vertrouwen in de medische zorg voor de kwetsbaren  en je logische verstand gebruiken.

Doe je ook in de winter als je het koud hebt. Dan trek je een extra trui aan om warm te blijven. In de zomer moet je je hoofd koel houden. Letterlijk en figuurlijk en dan is het gewoon lekker. En helemaal als je vakantie hebt, dan leef je ’s avonds als het wat is afgekoeld. En dan gewoon lekker genieten van een lekkere zwoele zomer. 

Maar lieve mensen die zon joeg de temperatuur niet op maar de berichtgeving er omheen. De paniek leek compleet uitgebroken want er komt een hittegolf aan. De voorspellingen hoe warm het wel niet zou worden stonden dagen voor de warmte al breed uitgemeten in de krant. Tref voorzorgsmaatregelen, let op u gaat verbranden door de zon in slechts 10 minuten. Superlatieven kwam men tekort ‘nog nooit zo warm geweest’, ‘horrorzomer’, ‘Apocalyptische bosbranden’, ‘Snelwegen en smeltend asfalt’, ‘Nationaal Hitteplan’, ‘Let extra op de buren’ echt ik kreeg het er warm van.

’s Nachts lag ik te zweten in bed en had last van een nachtmerrie. Ik droomde dat ik vast zat in de auto. Ik kon geen kan meer op. Vastgezogen in het zinderende asfalt. De zon genadeloos schijnend op het hete blik waar ik in zat. Door de hitte begaf het elektrisch systeem het…..ik moest de ramen inslaan met een lifehammer om nog een beetje lucht te krijgen. Links van mij zag ik een bos. Door de warmtestralen van het asfalt leek het bos te dansen. Plots zag ik over de hele lengte van het woud vluchtende dieren, herten, vossen, reeën, dassen. Ik keek omhoog en zag gigantische rookpluimen in de verte. Boven de toppen van de bomen likte het vuur zich een weg naar boven. Ik pakte mijn mobiel en wilde 112 bellen. Maar dat lukte niet, het nummer pakte niet. Ik moest de auto uit. Dat lukte uiteindelijk. Maar dat was nog maar het begin. Als drijfzand zoog het asfalt aan de zolen van mijn schoenen. Maar ik moest. Na 10 minuten sloeg de verzuring genadeloos toe. Ik moest de berm zien te halen. Om de auto heen trekkebenend en naar de overkant. Weg van de hitte. Uiteindelijk werd mijn krachtinspanning beloond. Ik liet mijn schoenen als een baken staan in het verzengende asfalt. Ineens realiseerde ik me waar het gezegde ‘het wordt me een beetje heet onder de voeten’ vandaan komt. Op de berm ging ik languit en kroop over het koel aanvoelende gras richting het slootje wat naast de snelweg lag. Ik moest iets drinken…mijn hand reikte naar het verkoelende water…ik moest iets drinken ….en toen…… schrok ik wakker.

Aan de rand van het zwembad werd ik wakker met een koud biertje in mijn hand er net ingedrukt door een medevakantieganger. ‘Net op tijd wakker’, dacht ik nog. Wat kan een warme zomer toch heerlijk zijn. Keep calm en keep it cool. 

Fijne zomer nog.
Rob de Jong