Ik zit voor het raam boven te werken op mijn laptop en kijk naar buiten, er schijnt een heerlijk zonnetje. Zal ik? Ja, ik ga ervoor en  zit even in dubio; trek ik wel of niet een jas aan?Toch maar wel, er staat een windje en die kan in deze tijd van het jaar best nog wel fris zijn.

Ik loop naar buiten en bedenk even welke kant ik uit ga. Het leukste aspect van het wonen aan de Sallandstraat is wel dat de IJssel zo dichtbij ligt. Dus op weg naar de IJssel it is. Ik wandel de straat uit, zwaai even naar de buren, geniet van het zonnetje en luister naar de vogeltjes. Ondertussen bedenk ik dat het leven best mooi is zo. 

Ik steek de straat over en wandel naar beneden totdat ik op de uitwaarden loop. Ik besluit richting de jachthaven te wandelen. Er vaart een boot langs, sinds corona probeer ik de namen te onthouden, dit is ‘Vertrouwen’. Wat een mooie treffende naam bedenk ik en ik mijmer weg: zal dit een teken zijn? Wat zou er mee bedoelt worden? En precies op dat moment… struikel ik. Ik hou het gelukkig in de benen, maar het besef dat ik heerlijk ongegrond aan het mijmeren was, komt wel aan.  

Eerder haalde ik mijn schouders op en was ik een beetje op mezelf aan het mopperen dat ik zo onhandig was. Maar nu realiseer ik me dat voordat ik struikelde al uit mijn gronding was en dat is uiteraard niet de bedoeling. Dus ik maak mijn wandeling af en loop weer naar huis. Thuisgekomen ga ik daarom eerst mediteren, even voelen wat er nu precies gebeurde en vervolgens breng ik mijn aandacht weer naar mijn buik. 

Een goede gronding zorgt er letterlijk voor dat je steviger staat  en dat je dus veel meer hier bent. Een goede bewustwordingsoefening om te doen is om bij jezelf af te vragen als je gaat wandelen ‘waar zit mijn aandacht?’ Zit jij in je buik of in je hoofd? Of wisselt dat gedurende de wandeling?

Esther Evers