In deze Coronatijd kennen we in Nederland vele helden. De zorghelden, de bezorghelden, de pakketjeshelden, de bouwhelden, de vervoershelden, de horecahelden, om er maar een paar te noemen. Helden in alle soorten en maten. Fijn dat we zoveel helden hebben. Een held zijn kost niets. Want een goed gevoel kun je geven.

Maar wat is een held? Wikipedia omschrijft het als volgt: ‘Een held of heldin is een bestaand, fictief of historisch persoon die, wanneer geconfronteerd met gevaar en rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak’.

Dat is een mooie omschrijving. Het begrip held komt nu in een juiste context te staan. Ik kan nu beter beoordelen wie ik een held zou vinden en wie de helden zijn geworden die zijn gecreëerd door slimme marketing jongens en meisjes. Niet erg. Het hoort er nu eenmaal bij.

Naast helden heb je ook mensen die een vak uitvoeren waar je dit predicaat ‘held’ niet snel krijgt als je de beeldvorming tegen hebt. Of het begrip held wordt hierbij ironisch gebruikt. Ik heb het over de handhavers ergens in het land die 4 mensen uit dezelfde familie bekeurden die een kopje koffiedronken met een gebakje erbij voor hun huis met de voorgeschreven 1,5 meter afstand. Evengoed kregen ze alle vier een boete van 400 euro. Samen dus een lief sommetje van 1600 euro. Reden: ze negeerden het samenscholingsverbod van meer dan 3 personen. Buitenproportioneel. In zijn wekelijks interview had onze minister-president daar geen passend antwoord op toen de interviewer vroeg naar zijn mening over dit incident. Op deze manier handhaven, in een voor iedereen moeilijke tijd, daarvoor krijg je de handjes niet op elkaar. Dan ben je wellicht een held maar dan wel op sokken. Jammer voor al die andere handhavers die wel op een juiste en persoonlijke manier hun werk doen. 

Op tv komt er heel veel langs. Ik ben zo langzamerhand Corona moe en wist niet dat Nederland naast de vele helden ook heel wat virologen, ic-kenners, pandemie experts en andere knappe bollen heeft om op terug te vallen. En tussen al die programma’s door zag ik Wil van Buren uit Best langskomen. Ik ken haar niet maar het had zo goed mijn of jouw buurvrouw kunnen zijn. Wil zat voor een verpleeghuis in haar opklapstoeltje. Ze zat daar om te protesteren. Ze wilde haar man zien waarmee ze al zestig jaar is getrouwd. Niet gehinderd door haar hoge leeftijd, door voorjaarsregen of gure wind, voert de 82-jarige Wil van Buren al dagenlang actie. Voor het verpleeghuis in Best waar haar man Nico verzorgd wordt, vraagt ze vanuit haar tuinstoel aandacht voor de schrijnende situatie van bewoners die al wekenlang geen bezoek meer krijgen. "Deze mensen worden gewoon vergeten, ze missen hun geliefden." (Bron: omroep Brabant)

Voor mij is Wil ook een held. Een held aan de andere kant. Want ze houdt gewoon van haar man. Ze wil bij hem zijn. Daarbij gelden regels niet. Liefde kent geen grenzen en geen barricades. En Wil is daar een sprekend voorbeeld van. Wat je er ook van vindt zij is er mede de oorzaak van geweest dat 26 verpleeghuizen in een versoepelde regeling terecht kwamen. Dit stukje zelfopoffering hoort bij een held. Daar weten onze verzorgers, verplegers en artsen over mee te praten.

Rob de Jong