Ik ben sinds jaar en dag als vrijwilliger betrokken bij Go Ahead Eagles. Een van de velen die hun hart en ziel leggen in deze mooie club. Voor een buitenstaander haast niet te begrijpen wat het is om een deel van je vrije tijd te geven aan een voetbalclub. Ik wil deze column gebruiken om een poging te wagen een beetje van het rood gele gevoel met de lezer te delen. Oh zeker, ik ben echt niet de enige.

Er wordt veel over de club gepubliceerd, er worden mooie inkijkjes gegeven in het programma ‘Home of Eus’, de persafdeling onder leiding van Wouter Rutger is hofleverancier als het gaat om spraakmakende filmpjes, gemaakt door de Rocketboys. En geloof me dat de filmpjes heel hoog scoren, ook buiten Deventer. Zelf maak ik deel uit van een enthousiast team die grotendeels bestaat uit supporters van Kowet. Zij bedachten aan het begin van het seizoen het programma ‘café 1902 TV’. Op YouTube is dit praatprogramma te zien op de maandagavond ná elke thuiswedstrijd. Uitzondering vormt de marathon uitzending op vrijdag 14 mei, aan de vooravond van de playoffs. Bomvol gasten die iets met de club hebben.

Afgelopen zaterdag werd er stilgestaan bij 100 (+1) jaar Go Ahead (Eagles) aan de Vetkampstraat. Misschien wel de meest bekende voetbalstraat van Nederland. Supporters die hun seizoen kaart hebben verlengd werden bezocht door staf, spelers en vrijwilligers en bedankt met een wedstrijdpakket en daarbij ging het om de verbinding en waardering. Inmiddels staat de teller op het ongekende aantal van ruim 5000! Dat past goed in een jaar waarin de records zich aaneenrijgen.  . De supporters waarmee ik sprak staken hun liefde voor de club niet onder stoelen of banken. Het bezoek werd unaniem gewaardeerd en een lichte opwinding werd voelbaar toen het ging over de playoffs of tóch rechtsreeks via de tweede plaats. Deze supporters die nu al meer dan een jaar verstoken zijn van hun plekje op de tribune, geen live voetbal hebben gezien en tóch zo begaan blijven met de club. Ook als het minder gaat mag Kowet altijd rekenen op die trouwe dertiende man.

Op die zaterdag zag ik hoe ver de liefde voor de club gaat: “Moet je m’n toilet eens zien” zei de man, waarmee ik in gesprek was, vol trots. Ik keek m’n ogen uit. Alles rood geel. Elftalfoto’s, bekers, sleutelhangers, sjaaltjes. Hier kan ‘Niet te Kraken’ rustig eens een bezoekje brengen. Ik voelde zijn trots en de trots van zijn vrouw “ik ben ook supporter hoor, al heel lang”. Natuurlijk zie ik de supporters het liefst in het stadion en dat gaat zeker binnenkort gebeuren. Maar deze manier was speciaal.

Voorafgaande aan de  thuiswedstrijd tegen Helmond Sport, een dag later, sprak iedereen, die ik tegenkwam, er over. Ook bij ons in de radiokamer. Albert, verantwoordelijk voor het scorebord, had 34 adressen in Colmschate en kreeg louter positieve reacties. Ook Thierry, een verdienstelijk amateurzanger uit Apeldoorn en vrijwilliger op de media-afdeling, bracht pakketten rond in Apeldoorn. Terug bij de club werd hem gevraagd of er nog tijd was voor enkele ‘speciale adresjes’. En dat had Thierry wel. Zo toog hij via Nijkerk, naar Beesd  en enkele kleine dorpjes in de buurt van Breda om uiteindelijk daar op een terras te belanden.  Vermoeid en voldaan genietend van een drankje.

Dát is Kowet. Dat Jan-Willem van Dop en Alex Kroes samen goed waren voor honderden kilometers door heel Nederland. Dát is Kowet. Maar het is zoveel meer.  Op die zaterdag, waar ruim 160 vrijwilligers op pad gingen, voelde ik extra goed waarom ik zo van Go Ahead Eagles hou. Ik zette zelfs mijn radio harder toen het lied van VOF de Kunst langskwam en dacht aan die momenten waarop een volle Adelaarshorst zong “Suzanne, ik ben stapelgek op jou.”

Rob de Jong