Vanaf kleins af aan heb ik altijd al een drang gehad om andere culturen te ontdekken en ik hou dan ook echt van reizen en andere plekken te ontdekken. Maar is op vakantie gaan wel zo zaligmakend? Maken wij het eigenlijk niet veel belangrijker dan het hoort te zijn?

Een directeur van een bedrijf waar ik werkte vertelde ooit dat het zijn streven was geen vakantie nodig te hebben. Interessante gedachte.. en dat zette mij aan het denken, want inderdaad waarom zou je vakantie ‘nodig’ hebben? Zou je leven niet zo in balans kunnen zijn,  dat je helemaal geen vakantie nodig hebt? Ik merk zelf dat door mijn vaste baan om te geven er echt meer balans in mijn leven gekomen is. Ik vind vakantie leuk, maar ik hang er niet meer zoveel waarde aan als eerder. Dat komt wellicht ook wel doordat ik ook nu meer een groter gevoel van vrijheid ervaar. Al vind ik wel dat je als mens ook mag genieten, dus als je vanuit de juiste drijfveren het doet, wat zou er dan mis mee zijn? Zolang we ervoor waken dat vakantie geen uitvlucht is, dan is het ook echt een verrijking om nieuwe culturen en nieuwe plekken te leren kennen.



De andere kant kan ook nog, dat vakantie juist zaken blootlegt waar je het hele jaar voor wegvlucht. Zo neemt het aantal stijgingen scheidingen altijd toe na de zomervakantie. Doordat je echt 24-uur op elkaars lip zit, kun je niet anders dan je problemen onder ogen te zien. Ook zag ik na de zomervakantie er altijd erg tegenop om weer aan het werk te gaan. Ik vond dat altijd stom van mezelf, maar ook dat ervaar ik nu niet meer nu ik mijn hart ben gaan volgen. Want a.s. maandag is mijn vakantie afgelopen en nu heb ik er voor het eerst echt zin in om weer aan het werk te gaan. Dat is dan wel weer mijn winst geweest van het op vakantie gaan.



Esther Evers