Het is vierentwintig november van het afgelopen jaar. Het is de avond van de gemeentelijke vrijwilligersavond. Fotograaf Auke Pluim heeft in de weken er voor de verschillende genomineerden voor de prijzen op de foto gezet. De foto’s zijn gemaakt op de steiger die leidt naar het pontje. De skyline van Deventer vormde het mooie decor. Stuk voor stuk mooie foto’s en vooral de foto van het sfeerteam van Kowet sprong er uit. Ik zei tegen hem dat ik het een schitterende foto vond, zo met die in vuurwerkrook gehulde figuren. Auke lachte wat.  Hij zou voor ons een presentatie maken. De foto’s in volgorde en teksten erbij. Auke wist wat hij deed Daar kon je van op aan. Hij deed dit al geruime tijd voor ons.

Ongeveer een week voor de feestelijke avond in de Deventer schouwburg was er een soort generale repetitie. Met de voorbereidingsgroep keken we samen naar de presentatie die hij had gemaakt. Het was anders dan de andere jaren. In plaats van een hele serie foto’s van de genomineerde was er 1 foto per genomineerde. 
En ook allemaal gemaakt op die mooie locatie vanaf de Worp. Wij waren onder de indruk. Wat een mooie foto’s en wat stonden de mensen van al die organisaties er mooi op. De schouwburg begint al aardig vol te lopen. Auke heeft inmiddels plaats genomen achter de coulissen, samen met de regisseur, de presentatie en de organisatie van de avond. De bediening van de laptop van af waar de foto’s worden getoond op een groot scherm op het podium wordt door Auke verzorgd. De avond verloopt vlekkeloos. Na afloop zie ik Auke met zijn camera foto’s maken van de winnaars. Ook maakt hij nog enkele foto’s van plaatsvervangend burgemeester Rob de Geest die door mij wordt geflankeerd.

Een paar weken later zie ik Auke staan op de eerste dag van het Dickensfestijn. Groene jas, camera hangend in zijn rechterhand, zijn rug iets bol tuurde hij langs de menigte op zoek naar een mooie plaat. Van dat moment maakte ik een foto. Met de camera nog in de aanslag riep ik hem: “Hé Pluim, foto’s maken?” Licht verschrikt draaide hij mijn richting op en klik, hij stond er op. “Klojo….heb je mij er op gezet?” Ik lachte en zei: “Natuurlijk, zoveel foto’s worden er niet van jou gemaakt.” Hij gaf me een stomp op de schouder, keek op het kleine schermpje naar zijn foto en zei lachend “Stuur maar op”. We kletsen nog wat, over het weer dat best meeviel die dag, over de drukte, over de sfeer, over de komende kerstdagen. Als goede bekenden vervolgden wij ieder onze weg.

En dan is het donderdagochtend 30 januari. De maand is bijna te einde. Even naar mijn mobiel om de agenda door te nemen. Er plopt een facebookbericht op…Auke Pluim overleden. “Dit moet een grap zijn”,  denk ik bij mijzelf. Dit kan niet. Maar ik zie op verschillende media hetzelfde bericht…..Auke Pluim is overleden. Het is waar. Stilte en tranen. 

Het is 2 februari, zondagmorgen. Het weer is triest en ik denk aan Auke. Hij hoorde zo bij de stad, zo zichtbaar onzichtbaar. Op zijn fiets of lopend. Hij was overal. Hij liet niet vaak blijken dat hij ergens trots op was. Wel als hij praatte over de Hein Roethofprijs, waar hij foto’s van maakte. Dat vond hij mooi. Op Auke kon je  bouwen. Als je hem iets vroeg dan was hij er . Geen 9 tot 5 mentaliteit. Auke die alles van Deventer wel op de gevoelige plaat heeft gezet. Ik betrap me er op dat over Auke praten in de verleden tijd ongemakkelijk voelt. Zo onwezenlijk. 

Donderdag neemt Deventer afscheid van een bescheiden Deventenaar. Gestorven in het harnas. Mooi voor Auke moet je dan zeggen. 
Een man die decennia lang met de camera in de hand door Deventer liep. Tienduizenden foto’s heeft hij gemaakt. Duizenden mensen die hem kenden. Voor elke foto een traan. Bij elke foto een herinnering. En zolang jouw foto’s opduiken Auke zullen we aan jou denken.



Rob de Jong