Op basis van deze wet wordt de alimentatietermijn in de basis verkort tot de helft van de duur van het huwelijk met een maximum van 5 jaar.  Dat betekent dus een aanzienlijke beperking van de omvang van de alimentatieplicht. 

 

Dit geldt niet onverkort voor alle aanvragen van echtscheiding op of na 1 januari 2020. 

Er zijn een paar uitzonderingen:

Als op het tijdstip van indiening van het verzoek tot echtscheiding de duur van het huwelijk langer is dan vijftien jaar en de leeftijd van de alimentatiegerechtigde ten hoogste tien jaar lager is dan de op dat moment geldende AOW-leeftijd, dan eindigt de verplichting bij het bereiken van de AOW-leeftijd. Dit is dus maximaal tien jaar als de betrokkene precies tien jaar vóór de AOW-leeftijd zit op het moment van scheiding. Het mogelijk opschuiven van de AOW-leeftijd nadien heeft geen gevolgen voor de duur van de verplichting. Deze uitzondering geldt dus voor langdurige huwelijken, omdat een alimentatieduur van vijf jaar in dat geval te kort is voor de alimentatiegerechtigde om zich aan te passen aan de nieuwe wet. 
 

De tweede uitzondering ziet op gezinnen met jonge kinderen. In dat geval loopt de verplichting door tot het tijdstip waarop het jongste uit het huwelijk geboren kind twaalf jaar oud is geworden. De alimentatie kan dan dus maximaal twaalf jaar duren. 
 

De derde uitzondering is een overgangsregeling en verlengt de alimentatieduur voor alimentatiegerechtigden van vijftig jaar en ouder indien het huwelijk tenminste vijftien jaar heeft geduurd. Alimentatiegerechtigden die op of voor 1 januari 1970 zijn geboren, krijgen maximaal tien jaar in plaats van maximaal vijf jaar alimentatie. Uitgaande van inwerkingtreding per 1 januari 2020 geldt dit voor personen die ten ltijde van inwerkingtreding vijftig jaar of ouder zijn. Deze groep wordt jaarlijks kleiner en zal na verloop van enkele jaren verdwijnen, omdat de datum van 1 januari 1970 wettelijk is vastgelegd en niet meebeweegt met de tijd. 

 

Wanneer beëindiging van de alimentatie plicht voor de gerechtigde van zo ingrijpende aard is dat de ongewijzigde handhaving van die termijn, gelet op alle omstandigheden van het geval, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid van degene die tot de uitkering gerechtigd is niet kan worden gevergd, kan de rechter op diens verzoek alsnog een termijn vaststellen. Het verzoek daartoe dient te worden ingediend voordat drie maanden sinds de beëindiging zijn verstreken. De rechter bepaalt bij de uitspraak of verlenging van die termijn na ommekomst daarvan al dan niet mogelijk is. 

Foto: pixabay

Menken Mediation
https://www.menkenmediation.nl/