Zeger Reyers toont van 18 mei tot en met 30 juni in de grote zaal van Kunstenlab een eigen biotoop. Precies twintig jaar nadat hij samen met Pietertje van Splunter op de bovenste verdieping van de Grijze Silo in het Deventer Havenkwartier een veld van winterrogge liet groeien, duikt de kunstenaar nu de aarde in. Hij volgt tractorbanden en de sporen die zij in het landschap achterlaten. Waar de installatie in de silo zich destijds op de 52 meter hoge vloer afspeelde, staat deze op tafelhoogte. De waterige biotoop heeft iets weg van een natte tropische kas of Riviera-hal. Het is een plek waar je als bezoeker kunt observeren waar water en land samenkomen.

Kunstenlab vroeg Zeger Reyers om de tentoonstellingsruimte te gebruiken om te experimenteren en spelen. Maar wat als je je als kunstenaar steeds bewuster wordt van je impact op aarde? Wat kan je dan nog maken? Welke materialen kan je gebruiken? Welk verhaal wil je vertellen en hoeveel plezier blijft er dan nog over? De kunstenaar besluit voor deze tentoonstelling terug te keren naar de weilanden van zijn jeugd, waar hij eindeloos rondstruinde en op ontdekking ging. Hij vond er plantjes, beestjes en ander moois waarover hij zich verwonderde en die hij mee naar huis bracht. In aquaria begon hij zijn eigen biotopen te scheppen.

Door terug te keren naar die basis hoopt hij bezoekers een landschap te tonen dat in haar eenvoud het bewonderen waard is. Wat Zeger Reyers betreft hoeven we niet ver te gaan om de natuur te ervaren. Het zit in de bloem die ieder jaar weer tussen de stoeptegels uitsteekt en de weilanden en velden die in geur en kleur losbarsten. Naast het mooie, wil hij ons echter ook laten stilstaan bij hoe machines over deze landschappen heersen. De zichtbare en onzichtbare sporen die ze achterlaten wegen namelijk steeds zwaarder.  Zo verscheen er recent een NOS-artikel waarin te lezen was dat als iedereen zo zou leven als wij in Nederland, we vier aardbollen nodig zouden hebben.

Naast de landschap-biotoop legt de kunstenaar een gigantische bol klei neer, met de uitnodiging aan bezoekers om miniatuur tractoren te kleien om aan het tentoonstellingslandschap toe te voegen. Hij hoopt dat bezoekers met hem meedenken: wat is onze impact op het geheel en wat willen we ervan maken? En hoe zorgen we dat verwondering en plezier toch steeds weer blijven ontkiemen? Zodat we uiteindelijk leren samen te leven met de natuur, die ons per slot van rekening hier na 1,7 miljoen jaar heeft afgeleverd.

Ultimate Playground
De tentoonstelling van Zeger Reyers vindt plaats in het kader van de ‘Ultimate Playground’; een programmalijn waarbij Kunstenlab gevestigde kunstenaars uitdaagt en in de gelegenheid stelt om in artistiek opzicht datgene te doen waar ze in de voorafgaande jaren misschien wel van gedroomd hebben, maar nooit aan toe zijn gekomen. Een ultieme mogelijkheid om te spelen, te (her)ontdekken; met de tentoonstellingsruimte als ‘speeltuin’!



Ook te zien;
Berichten uit het platte vlak, PolakVanBekkum
Het kunstenaarsduo Esther Polak en Ivar van Bekkum onderzoekt hoe we onze omgeving ervaren en erdoorheen bewegen. Hierbij werken ze samen met mensen, dieren en elementen als water en zonlicht of helden uit videospellen. Deze spelers in hun projecten lijken op het eerste oog misschien willekeurig gekozen, maar ze delen een krachtige onderstroom. In de podiumruimte zijn twee videowerken te zien: Walking the Machine en Pi-Boy. In de projectruimte tonen ze twee projecten op papier: Graaschoreografiën en Watertekeningen. Ook in deze tentoonstelling staan sporen centraal