Inmiddels zo’n 10 jaar geleden ging ik voor het eerst zelf naar een sjamanistische coach. Dat was het begin van mijn zoektocht naar mezelf. Ik wilde erachter komen wie ik ben en ook wat mijn talenten waren. Dus ik ging op reis: ‘iedere keer een laagje dieper in mijn gevoel en ik kwam steeds dichterbij de kern van wie ik nu echt was.’ Er mochten echt veel maskers af, waarachter ik mezelf had verstopt. Als ik zo terugkijk was het belangrijkste inzicht wat die coach mij bracht dat ik meer mocht gaan leven vanuit mijn gevoel, maar ook mijn verbinding met het universum. En dat je zo in het leven kon gaan staan, gaf voor mij heel veel ruimte.

Het waren waardevolle inzichten die ik tot de dag van vandaag koester. Ik ging een opleiding bij hem volgen, dus mijn coach werd een leraar. Dat ging goed, tot ik op een gegeven moment voelde dat ik niet meer verder hoefde bij hem en de groep waaraan ik me verbonden had. Een groep waar ik de meest diepe gesprekken mee heb gevoerd, waar ik geen masker op hoefde te zetten. Behalve uiteindelijk één masker en dat was het sjamanisme en de visie van mijn leraar volledig omarmen. En daar ging het wringen. Ik ging merken dat ik vraagtekens zette bij mijn leraar, dat ik mijn horizon wilde verbreden en dat ik een diep verlangen naar vrijheid had.

Ik wilde zelf gaan ontdekken welke spirituele richting bij mij paste en mezelf nog beter leren kennen. Ik wilde voelen en ervaren en het voelde dat daar geen ruimte voor was. Dus zoals ik het van hem had geleerd ging ik me afstemmen op mijn krachtdier en vragen wat ik met de leraar en zijn groep moest doen en ik hoorde heel duidelijk ‘stoppen’. Dat deelde ik en ik kreeg te horen dat dát juist mijn ego was en dat ik moeite had met de veranderingen die gaande waren in me. Dus ik nam het aan en zo kabbelde het door, totdat er iets gebeurde wat voor mij de druppel was. Toen besloot ik dat ik wilde stoppen. Het jaar nog afmaken en dan zou het voor mij klaar zijn.  Maar er kwam een ultimatum; want het lag aan mij. Als ik niet het pad van het sjamanisme zou volgen, zou ik een ellendig leven krijgen. Dus ik moest ter plekke kiezen: óf ik moest er  volledig voor gaan óf per direct mijn spullen pakken. Het werd dat laatste en daar heb ik nooit spijt van gehad. Het was mijn les om te leren en ik hoefde niet meer op anderen te vertrouwen, ik moest het zelf gaan doen en dat voelde ik diep van binnen.

Een tijd lang stond alles op losse schroeven, want klopte het wel wat ik had geleerd? Ik kreeg er een soort berusting in en ging me focussen op mijn praktijk en gebruikte datgene van het sjamanisme wat voor mij goed voelde.Maar ik wilde ook groeien en ontwikkelen, dus ik ben cursussen gaan doen, waaronder mediumschap en hooggevoeligheidsdeskundige. Ik merkte dat ik in mijn sessies met clienten steeds minder het sjamanisme ging gebruiken, maar dat ik mensen meer meenam in hun gevoel en dat we er mee aan de slag gingen wat ze daar voelden en tegenkwamen. Toen ik de cursus mediumschap en trance healing ging doen, toen realiseerde ik me: ‘dit is eigenlijk wat ik nu al doe’, dít is hoe ik werk. Ik realiseerde me dat de rituelen van het sjamanisme nog steeds een manier waren om niet de ware Esther te laten zien. Het was nog steeds iets waarachter ik me kon verschuilen.Steeds meer en meer nam ik afscheid van het sjamanisme, totdat ik onlangs de keuze heb gemaakt om mezelf spiritueel coach en hsp deskundige te noemen. Het sjamanisme heeft mij veel gebracht, maar het is tijd om mijn manier van werken nóg meer te ontdekken en naar de wereld te brengen.

Dus ik ben Esther Evers, spiritueel coach en hooggevoeligheidsdeskundige.