‘t Is weer voorbij die mooie zomer
Die zomer die begon zo wat in mei
Ah, je dacht dat er geen einde aan kon komen
Maar voor je 't weet is heel die zomer
Al weer lang voorbij

De meesten van ons kennen de tekst van dit liedje van Gerard Cox uit het hoofd. Een liedje over de zomer en wat voor één. Naast warmterecords, rellen, mondkapjesverplichting en bosbranden was het ook de zomer van de Coronadiscussie. De redelijke eenduidigheid van voor de zomer , of je het er mee eens was of niet, werd vervangen door toenemende verwarring. Als je mij nu vraagt wat wel en niet mag dan moet ik het antwoord schuldig blijven. Het belerende vingertje van het kabinet en de geloofwaardigheid heeft overigens een grove deuk opgelopen na het akkefietje van minister Grappenhaus. Op een  bruiloftsfoto stonden de mensen schouder aan schouder, inclusief de minister. Die foto ging vervolgens, begrijpelijkerwijs viral op sociale media. Gezien alle regels, persconferenties en verantwoordelijkheden neerleggen bij de burgers “als jullie goed je best doen komt er geen tweede lockdown”, was dit voor de minister een mooie gelegenheid om tekst en uitleg te geven en er qua communicatie voordeel uit te halen. In mijn ogen gebeurde het tegendeel. Hij heeft geen boete gekregen, wel heeft hij een bedrag gestort naar een goed doel. Er gaat gepraat worden met de politie en de handhavers. Aan de voorzitter van het veiligheidsberaad Hubert Bruls werd zijn mening gevraagd over het gebeuren; ”Ach, iedereen maakt weleens een foutje”. Dit kun je niet uitleggen aan de mensen die er ook even niet bij nadachten en toch een bekeuring hebben gekregen. Het meten met twee maten is misschien wel de beste omschrijving van dit crisismanagement van het kabinet. Nog uitbundig klappen voor het zorgpersoneel in April om vervolgens en masse de kamer te verlaten op het moment dat er een stemming moest plaatsvinden over salarisverhoging voor ditzelfde personeel.

Naast dit politieke gekrakeel zit er ook een andere kant aan de Coronacrisis. Zo zijn er minder files. Waarschijnlijk heeft dat ook te maken met het thuiswerken. Steeds meer werkgevers zien het nut van thuiswerken in, ook ná de Coronacrisis. Zij stellen dat dit een onderdeel gaat worden van het ‘nieuwe normaal’.
De 1,5 meter wordt door veel mensen opgevolgd, niet met een meetlat maar met het gezonde verstand. De horeca draait weer. De stilte heeft plaatsgemaakt voor gezellig geroezemoes op de ruim opgezette terrassen. Nu maar hopen op een lange nazomer. Want zodra we weer z’n allen naar binnen moeten praten we toch over another piece of cake.

Toch is en blijft het een raar jaar. Verenigingen draaien nog lang niet op volle toeren. In de kantine loopt de omzet terug. Vrijwilligers uit de risicogroep, die groep wordt nu steeds groter, blijven thuis. Bij ons op de Vrijwilligerscentrale, binnenkort getransformeerd naar Deventer Doet, hebben wij de nodige aanpassingen doorgevoerd. We draaien volop maar hebben wel de accenten verlegd. We leven mee met de verenigingen die het nu gaan voelen in de portemonnee. 
Sportverenigingen kunnen een beroep doen op de TASO, Tegemoetkoming Amateur Sport Organisaties. Je komt in aanmerking als je 20% of meer omzetverlies hebt geleden vanaf 1 maart. Het zal hier niet gaan om miljardensteun zoals bij de KLM. Onvergelijkbaar natuurlijk ook. Toch vrees ik dat er verenigingen zullen zijn die het lastig krijgen. Alleen al daarom hoop ik met u dat de Coronacrisis snel zal overwaaien. Maar goed dat dacht ik voor de zomer ook. De werkelijkheid is toch weerbarstiger dan mijn ijdele hoop.  

Rob de Jong