Het zijn barre tijden. Het Coronavirus grijpt om zich heen. Het lijkt of we in een surrealistische tijd verkeren. Tegelijkertijd zie je fantastische initiatieven ontstaan. Een crisis haalt goede dingen in een mens naar boven. Mensen zijn tot veel in staat als het gaat om het helpen van een ander. Er worden boodschappen gedaan, gebeld, laptops verdeeld, gekookt, gezwaaid, geklapt en gezongen.

Onze zorgmedewerkers laten zien dat ze in tijden van nood hun mannetje en vrouwtje staan. Onder normale omstandigheden doen ze dat ook alleen zien we dat dan niet. De vele vrijwilligers die zich aanbieden waren er altijd al. Maar nu krijgt het extra waarde. De inzet is anders. We doen het nu voor een grote groep mensen die ouder en soms ook kwetsbaarder zijn. Met handschoentjes aan en mondkapjes voor. En juist in deze periode zouden we uitbundig onze 75 jarige bevrijding moeten vieren.

Ik probeer me in te beelden hoe dat moet zijn geweest, ruim 75 jaar geleden. De jonge mensen van toen zijn de tachtigers en negentigers van nu. Dat zijn de mensen die van dichtbij de oorlog en ook de bevrijding hebben meegemaakt. Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn geweest na jaren van onderdrukking eindelijk weer vrij te zijn. Dat de Canadezen soldaten de Wilhelminabrug op marcheerden en ons de lang gekoesterde vrijheid weer gaven. Hoeveel tranen van blijdschap en vreugde zijn er toen gevloeid. Vrijheid. Omhoog kijken en de blauwe lucht zien in plaats van een grauw grijs plafond. Diezelfde generatie heeft aan de wieg gestaan van het Nederland zoals we dat nu kennen. Mensen die hard hebben gewerkt om van Nederland weer een welvarend land te maken. Die oorlog lijkt heel ver weg. Vrijheid is een vanzelfsprekendheid geworden, zo lijkt het.

Ik probeer me voor te stellen hoe het is om als oudere, die de oorlog heeft meegemaakt, nu alleen in het verpleeghuis of thuis te zitten. Hoe het is als je geen bezoek meer mag ontvangen of mondjesmaat. Dat het nieuws van de wereld nog enkel via de krant of tv tot je komt. Dat je zittend op je balkonnetje zwaait naar het bezoek beneden. Je kunt weer niet naar buiten. Min of meer opgesloten. 

En nu, 75 jaar na de bevrijding krijgt deze generatie het weer zwaar voor de kiezen. Nu heet de oorlog ‘Corona’. De meeste slachtoffers vallen onder deze groep. Aan deze generatie op wiens schouders wij staan, hebben wij veel te danken. In stilte denk ik aan deze mensen en al peinzende merk dat ik aan het applaudisseren ben. Voor de ouderen. Voor hun en onze bevrijding. 



Rob de Jong